بافت¬های شهری یکی از عوامل تأثیر گذار در ایجاد امنیت شهروندان می¬باشد. پژوهش حاضر مطالعه¬ای تطبیقی است که با هدف بررسی میزان امنیت اجتماعی شهروندان در دو بافت فرسوده و نوساز و برنامه¬ریزی شده شهر جوانرود به انجام رسیده است. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی می¬باشد. جامعه آماری کلیه¬ شهروندان ساکن دو بافت مورد بررسی هستند که براساس فرمول کوکران تعداد 380 نفر به عنوان جامعه نمونه انتخاب شده¬اند. نمونه-گیری به صورت غیر احتمالی آسان صورت گرفته است. برای جمع آوری داده¬ها از پرسش¬نامه و مطالعات میدانی استفاده شده است. روایی و پایایی پرسشنامه نیز با استفاده از روش اعتبار صوری و ضریب آلفای کرونباخ مورد سنجش قرار گرفته است. به منظور تحلیل داده ها از نرم¬افزارهای SPSS و Excel بهره گرفته شد. از آزمون¬های T دونمونه¬ای مستقل و آزمون فریدمن برای تحلیل داده¬ها استفاده شده است. یافته¬های پژوهش نشان می¬دهد که امنیت اجتماعی شهروندان بافت فرسوده با میانگین2.52، کمتر از شهروندان بافت نوساز و برنامه¬ریزی شده با میانگین3.34 است. همچنین امینت اجتماعی زنان با میانگین2.60، کمتر از امنیت اجتماعی مردان با میانگین3.19 است. میانگین میزان رضایت از عملکرد مدیریت شهری برای ایجاد محیطی ایمن و قابل زندگی در بافت فرسوده برابر با 2.09 و در بافت نوساز و برنامه¬ریزی شده برابر با 2.89 می¬باشد. در نهایت میانگین میزان رضایت از عملکرد نیروی انتظامی برای برقراری امنیت در بافت فرسوده برابر با 4.02 و در بافت نوساز و برنامه¬ریزی شده برابر با 3.60 است. با توجه به نتایج این پژوهش می¬توان بیان داشت که امنیت اجتماعی شهروندان ساکن در بافت فرسوده مطلوب نیست و نوسازی و برنامه ریزی مجدد این بافت¬ها، برای ایجاد محیطی ایمن و قابل زندگی برای شهروندان ساکن در آن امری ضروری و اجتناب ناپذیر است.
کلید واژگان :امنیت اجتماعی، بافت نوساز و برنامه¬ریزی شده، بافت فرسوده، شهر جوانرود
ارزش ریالی : 350000 ریال
با پرداخت الکترونیک