تعیین مرکز روستا شهری، الگویی در جهت توسعه پایدار مناطق روستایی، شهرستان خرم آباد

در دهه های اخیر، توسعه شهرهای كوچک از طریق فرایند تبدیل روستاها به شهر همواره یکی از سیاستهای عمده در امر برنامه ریزی كشورهای در حال توسعه از جمله ایران مدنظر بوده است. چون توسعه این استراتژی تأثیر بسزایی در بهبود كیفیت زندگی در نواحی روستاها، توزیع متعال جمعیت، امکانات و سرمایه، كاهش مهاجرت به شهرهای بزرگ، افزایش مشاركت روستائیان و توسعه اشتغال در روستائیان دارد. پژوهش حاضر با هدف، تعیین مركز یا مراكز روستا شهری در حوزهی شهرستان خرمآباد با بررسی روستاهای با جمعیت - بالای 2000 نفر، در قالب 71 شاخص به تفکیک شاخصهای اقتصادی، اجتماعی، مسکن كالبدی، زیربنایی و ارتباطی، بهداشتی درمانی، - -مدیریتی و شاخص های كشاورزی تدوین شده است. در این پژوهش از روش تحلیلی توصیفی در قالب روش تاكسونومی، روش موریس، - روش ضریب پراكندگی، روش تعداد گرههای ارتباطی و روش مجموع حداقل فواصل، استفاده شده است. یافتهها حاكی از ان است كه روستای دارایی از لحاظ امکانات و خدمات از برتری بیشتری نسبت به سایر روستاها دارد ولی روستای بهرامی بر اساس دو مدل موریس و تعداد گره های ارتباطی در رتبه های اول در بین روستاهای مورد مطالعه قرار دارد و می تواند به عنوان مركز روستا شهری تعیین شود. - همچنین یافتهها بر اساس ضریب پراكندگی بیانگر عدم تعادل شاخص نرخ باسوادی در بین روستاها و از سوی دیگر شاخص اموزشی و اینترنت بیانگر تعادل در سطح روستاها می باشد.

توسعه پایدار، روستا شهر، مدل های كمی، خرم آباد.