محلهها بهعنوان يكي از عناصر اصلي مديريت شهري و نمادي از يك شهر سنتي اسلامي از گذشته تا امروز موردتوجه برنامه ريزان قرارگرفتهاند. تقسيمات محلههاي شهري از دوره اسلامي تا دوره جديد دستخوش تغيير و تحول شده است. محله بندي درگذشته بر اساس شاخصهاي اجتماعي و اقتصادي صورت گرفته است و در دوران معاصر بر اساس شاخصهاي كالبدي، سياسي و اقتصادي صورت گرفته است. منطقه 1 شهر تهران نيز كه شامل روستاهاي قديمي تغيير شكل يافته و محلههاي جديد شهري است، با توجه به شرايط پيشآمده، ناشي از مرزبنديهاي جديد با مشكلاتي چون جدايي گزيني اجتماعي، تفكيك فضايي درون محله، درهمريختگي كاربريها و محدوديتها و مشكلات خدماترساني روبرو است. پژوهش حاضر با تحليل شاخصهاي تقسيمات محلهاي تدوينشده است. روش بكار گرفتهشده توصيفي - تحليلي است كه از روش چندمعياره (تاپسيس) جهت مرزبندي محلات موردمطالعه استفادهشده است. نتايج حاصل از مدل تاپسيس منعكسكننده اين مطلب است كه در بين مؤلفههاي موردسنجش در بين دو گروه ساكنان محله و مسئولان، ويژگي اجتماعي و فرهنگي بيشترين نقش را در مرزبندي محلات داشته است تلفيق آنها با شاخصهاي سياسي، اداري، كالبدي و اقتصادي كه كارايي بيشتري در مرزبندي محلات به همراه خواهد داشت. در نتيجه شاخصهاي مورد ارزيابي با در نظر گرفتن شرايط بومي، تأكيد بر عناصر طبيعي محلات ، ويژگي هاي مشترك فرهنگي ساكنان، و يژگي هاي اجتماعي و اقتصادي محلات، منافع مشترك مادي و معنوي با توجه به نشانههاي هويت زا و با در نظر گرفتن مشاركت مردم در تعيين حدود محله حائز اهميت است.
کلید واژگان :توسعه پايدار شهري، برنامهريزي محله محور، محله، تقسيمات محله اي (محل ه بندي)، منطقه يك شهر داری تهران
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک