بررسي نوستالژي در اشعار فروغ فرّخزاد

نوستالژي را مي‌توان به طور خلاصه يك احساس دروني تلخ و شيرين به اشياء، اشخاص و موقعيّت هاي گذشته تعريف كرد. در ادبيّات رفتاري است كه معمولاً ناخودآگاه در شاعر و نويسنده بروز مي‌كند و از همين رو اهمّيّتي سبك شناختي پيدا مي‌كند. از عوامل ايجاد كنندة نوستالژي فردي مي‌توان به مواردي چون از دست دادن اعضاي خانواده يا عزيزان، زنداني و تبعيد، حسرت بر گذشتة تاريخي يا اساطيري، مهاجرت، خاطرات دوران كودكي و نوجواني، غم و درد پير ي و انديشيدن به ساير مواردي كه جنبة روحي و رواني دارند، اشاره كرد. يادآوري ايام توأم با ترس و دلهره و مسئلة جدايي از فرزند و اندوه دوري فرزند در شعر فروغ در قالب نوستالژي تجلّي يافته، همچنين صبر و تحمّل يك زن از مباحثي است كه در شعر وي بارها بيان گشته و شاعر تمامي اندوه، يأس و تفكّراتش را نسبت به دنيا در اشعارش آورده است.

نوستالژي، فروغ فرّخززاد، زندگي و شعر