آرکائیسم ، نوعی هنجارگریزی و انحراف از زبان معمول و نُرم و به کار بردن واژگان و ساختاری است که در گذشته،متداول بوده ؛ اما در اشعار شاعران امروزی و معاصر،رواج چندانی ندارد.فرض محقق در این مقاله، آن است که در میان شاعران معاصر، پس از اخوان و شاملو، شفیعی کدکنی ، بیش از دیگران ، از این شگرد ،جهت تشخص بخشیدن به زبان شعری خود ،سود برده است. به همین منظور ، این مقاله به بررسی این موضوع در اشعار شفیعی کدکنی در سه دفتر: «زمزمه ها» ، «شبخوانی» ،«از زبان برگ» در دو مقولۀ آرکائیسم واژگانی و نحوی ، پرداخته است.بدیهی است قبل از بررسی این عنصر در اشعار شفیعی کدکنی، در قسمت بحث و بررسی این مقاله، به تعریف، تشریح و انواع آرکائیسم توجه شده است.بررسی این عنصر در اشعار شفیعی،نشان می دهد که باستانگرایی، در دو شاخۀ واژگانی و نحوی به صورت گسترده ، مورد توجه شاعر بوده است اما در حوزۀ واژگانی به ویژه کاربرد اسم های کهن و قدیمی، خروج از هنجار، بیشتر صورت گرفته است.
کلید واژگان :هنجارگریزی،آرکائیسم،واژگانی،نحوی،شفیعی کدکنی
ارزش ریالی : 350000 ریال
با پرداخت الکترونیک