هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه بین باورهای خودکارآمدی و امید به آینده با پیشرفت تحصیلی دانش
آموزان مقطع متوسطه شهر رامیان می باشد. برای این منظور تعداد 260 دانش آموز که شامل 139 نفر پسر و
121 نفر دختر با روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند و در این تحقیق که از نظر نوع هدف
کاربردی و از جهت جمعآوری داده ها نیز توصیفی از نوع پیمایشی می باشد نمونه ها، به پرسشنامه های
خودکارآمدی عمومی شرر و امید به آینده اسنایدر پاسخ دادند، و عملکرد تحصیلی دانش آموزان نیز ازطریق معدل کل آنها در سال تحصیلی گذشته و نیمسال تحصیلی سال 92 - 91 اندازه گیری و مورد مقایسه
قرار گرفت و برای تحلیل داده ها از ضرایب همبستگی و تحلیل رگرسیون استفاده شد. نتایج پژوهش به طور
کلی نشان می دهد که خودکارآمدی و امید به آینده، می تواند پیشرفت تحصیلی دانش آموزان را به شکل معناداری(01 . P<0) پیش بینی کند و بین خودکارآمدی و امید به آینده با پیشرفت تحصیلی دختران و
پسران تفاوت معناداری وجود ندارد.
