رابطه شیوه تعامل والد- فرزند با میزان اعتیادپذیری و گرایش به جنس مخالف در دانشجویان

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه شیوه تعامل والد-فرزند با میزان اعتیادپذیری و گرایش به جنس مخالف در دانشجویان انجام شد. روش: روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل تمامی دانشجویان 20 تا30 ساله دانشگاه گيلان در سال تحصیلی 92-‏1391 بود که از بین آنها نمونه‌ای به حجم 200 نفر به صورت خوشه‌ای چند مرحله‌ای انتخاب شدند. برای جمع‏آوری داده‏ها از سه مقیاس آمادگی اعتیاد (زرگر، 1385)؛ مقیاس رابطه والد- فرزندی (مورلند و شوبل، 1983) و مقیاس بررسی نگرش و گرایش به ارتباط قبل از ازدواج (کردلو،1380) استفاده شد. یافته‌ها: نتایج تحلیل همبستگی حاکی از وجود رابطه منفی و معنادار بین اعتیادپذیری دانشجویان دختر و دانشجویان پسر با رابطه با پدر و خرده‌مقیاس‌های عاطفه مثبت، آمیزش و ارتباط بود. بین اعتیادپذیری دانشجویان دختر با رابطه با مادر و خرده‌مقیاس‌های عاطفه مثبت، آزردگی و سردرگمی و ارتباط نیز همبستگی منفی و معنادار دیده شد، همچنین بین اعتیادپذیری دانشجویان پسر و خرده‌مقیاس ارتباط با مادر همبستگی منفی معنادار وجود دارد. بین گرایش به جنس مخالف در دانشجویان پسر با رابطه با پدر، عاطفه مثبت و آمیزش همبستگی منفی و معنادار دیده شد. نتایج تحلیل رگرسیون نیز نشان داد که رابطه با پدر و رابطه با مادر می‌تواند هم اعتیادپذیری دانشجویان دختر و هم اعتیادپذیری دانشجویان پسر را پیش‌بینی کند. نتایج تحلیل واریانس چندمتغیری نشان داد که بین گرایش به جنس مخالف و اعتیادپذیری دانشجویان پسر و دختر تفاوت معنادار وجود دارد. نتیجه‌گیری: چنانچه والدین نتوانند تعامل مناسب و سازنده¬ای را با نوجوان یا جوان خود برقرار کنند، فرزند دچار محرومیت عاطفی و هیجانی شده و ممکن است این فقر هیجانی و کمبود عاطفی وی را به سمت اعتیادپذیری و گرایش به جنس مخالف سوق دهد

تعامل والد-فرزند، اعتیادپذیری، گرایش به جنس مخالف