تعيين درجه توسعه‌يافتگي نواحي روستايي سيستان و بلوچستان به روش طبقه‌بندي تاكسونومي

اصولاً توسعه یک جریان چندبعدی است که مستلزم تغییرات اساسی در ساختار اجتماعی و فرهنگی از یکسو و رشد اقتصادی و کاهش فقر و نابرابری اجتماعی از سوی دیگر می¬باشد. سطح زندگی در تمامی ابعاد در نواحی روستایی ایران، و خصوصاً در استان سیستان و بلوچستان، نسبت به شهرنشینان در رتبه پایین¬تری قرار دارد. در عین حال در میان ساکنین و اقشار نواحی مختلف روستایی نیز (بسته به موقعیت جغرافیایی، فرهنگی و ...) این تفاوتها چشمگیر است. در این مقاله چگونگی و درجه توسعه یافتگی مناطق روستایی این استان مورد بررسی قرار گرفته و به تفکیک شهرستان و بخش رتبه¬بندی گردیده¬اند. تحقیق حاضر 35 شاخص توسعه را، در 5 گروه شاخصهای توسعه جمعیتی، زیربنایی، اقتصادی، اجتماعی – فرهنگی و بهداشتی و درمانی، به روش تاکسونومی مورد تحلیل قرار داده است. نتایج حاصل از این مطالعه، اغلب روستاهای منطقه را در طبقة روستاهای نیمه محروم و محروم قرار داده؛ بطوریکه تنها 14 درصد از روستاییان استان در نقاط برخوردار و 86 درصد در محدودة نیمه¬برخوردار و نیمه محروم قرار گرفته¬اند. علاوه بر این شکاف توسعه¬ای بین شهرستانی و بخشی نیز در آن مشهود است، که این مهم بیانگر عدم تعادلهای منطقه¬ای و عدم توزیع یکنواخت امکانات در منطقه می¬باشد.

توسعه یافتگی، نواحی روستایی، سیستان و بلوچستان، تاکسونومی.