انرژی‌های نو با وجود اتمام ناپذیری و نداشتن اثرات خارجی منفی، هزینه‌هایی به‌مراتب بالاتر از انرژی‌های اتمام پذیر دارند. تأمین این هزینه‌ها برای دولت‌ها دشوار بوده و نیازمند مشارکت مردمی می‌باشد. سنجش و ارزیابی میزان مشارکت مردمی در تأمین هزینه‌های مازاد استفاده از انرژی‌های نو کمتر مورد توجه بوده که در این پژوهش مورد بررسی قرارگرفته است. در مطالعه پیش‌رو جهت تحقق این امر با استفاده از روش تجزیه و تحلیل دوگانه دوبعدی ارزشگذاری مشروط (DBDC)، 400 پرسشنامه تهیه و 5 قیمت پیشنهاد گردید، که برای هر پاسخ‌دهنده دو سؤال در مورد قیمت پرسیده شد (یک‌بار دو برابر و یک‌بار نصف مبلغ اولیه). مصاحبه‌شوندگان با در نظر داشتن هفت عامل اقتصاد منطقه، تقاضای برق، محیط‌زیست، روابط دیپلماتیک، ایمنی، اخلاق و اقتصاد میزان تمایل به پرداخت خود را در این زمینه تعیین نمودند. مطابق یافته‌های این پژوهش میزان تمایل به پرداخت ماهانه مبلغ 46360 ریال می‌باشد. همچنین بر اساس یافته‌ها علاقه‌مندی به انرژی‌های نو، اهمیت به محیط‌زیست و اثر انرژی‌های نو در جایگاه کشور به ترتیب بیشترین اثر مثبت را بر تمایل به پرداخت داشته‌اند. از این رو آگاهی بخشی پیرامون انرژی‌های نو، گسترش فرهنگ حمایت از محیط‌زیست و بهبود وضعیت اقتصادی و درآمدی مردم می‌بایست بیشتر موردتوجه سیاست‌گذاران قرار گیرد.
کلید واژگان :انرژی‌های نو؛ برق؛ دوگانه دوبعدی ارزشگذاری مشروط؛ تمایل به پرداخت
ارزش ریالی : 1200000 ریال
با پرداخت الکترونیک