در دهههاي اخير ميزان مطلوبيت كاربري اراضي با توجه به تحولات كاركردي و عملكردي روستاها اعتبار ويژهاي نزد برنامهريزان روستايي يافته است. مطلوبيت كاربري اراضي عموماً به معناي تخصيص زمين يا اراضي روستايي به فعاليت متناسب با ساختار محيط روستايي است و درجه مطلوبيت چنين تخصيصي در توسعه و پايداري سكونتگاههاي روستايي اهميت خاصي دارد. شناسايي انواع كاربريهاي زمين نيازمند ارزيابي دقيق ظرفيتهاي مكاني آن ناحيه است. از اينرو، تحقيق حاضر در پي بررسي مطلوبيت كاربري اراضي در بخش جاجرود شهرستان پرديس در شرق تهران است كه به عنوان يكي از نواحي روستايي با جمعيت پذيري بالا شناخته ميشود. هدف تحقيق كاربردي بوده و ماهيت آن توصيفي- تحليلي است. جامعه آماري تحقيق را 4روستاي نمونه از ناحيه مورد مطالعه تشكيل داده است. حجم نمونه بنا بر روش گلوله برفي و تصادفي ساده انتخاب شد و، علاوه بر آن، انجام دادن مصاحبه در بررسيهاي ميداني نقش اساسي ايفا ميكند. سرانجام، نمونه پرسشنامه در ناحيه مورد بررسي تكميل شد. تحليل دادهها با استفاده از روش سلسله مراتبي AHPصورت گرفت. نتايج تحقيق نشان داد كه نخست تقاضاي تغيير كاربري اراضي به مسكوني و كارگاهي به ويژه در روستاي سعيدآباد در حد بسيار بالايي است. سپس روستاهاي مورد بررسي با دگرگوني كاركردي يا عملكردي مواجه و به روستاهاي كارگاهي و يا خانههاي دوم مبدل شدهاند. به طوركلي با توجه به تحليل صورت گرفته درميان روستاهاي مورد مطالعه، روستاهاي خسروآباد و سعيدآباد از نرخ مطلوبيت بالاتر كاربري اراضي، نسبت به روستاهاي كمرد و ترقيان برخوردارند
کلید واژگان :اراضي روستايي، تخصيص كاربري، ميزان بهره- برداري، بخش جاجرود
ارزش ریالی : 350000 ریال
با پرداخت الکترونیک