سنجش ضریب عمران پذیري روستاهاي بزرگ شهرستان روانسر

همه شاخه هاي دانش بشري، هر يک به نحوي عامل توسعه را مورد سنجش و ارزيابي قرار داده اند، و در اين ميان تنها جغرافياست که به بررسي شاخص هاي مختلف توسعه می پردازد. آنچه در اين میان بر آن تاکید می شود، حق توسعه برابر برای برآورده شدن نیاز نسل های کنونی و آینده، در فرایند توسعه، ریشه کنی فقر و کاهش تفاوت ها و تبعیض ها در سطح زندگی و اجتماع، کاهش الگوهای تولید و مصرف غیر پایدار، اتخاذ سیاست های جمعیتی مناسب، ارتقای آگاهی عمومی، و نظایر اینهاست .هدف این تحقیق تعیین ضریب عمران پذیری روستاهایی است که از بیشترین قابلیت برای عمران پذیری برخوردار می باشند.روش تحقیق در این مقاله از نوع توصیفی، اسنادی و تحلیلی است. جامعه آماری پژوهش روستاهای یزرگ و بالاي 300 نفر جمعيت می باشد. شاخص های مورداستفاده ، شاخص بهداشتی، آموزشي، ارتباطات جاذبه هاي گردشگری و زیرساختی می باشد. داده‌های مورد نیاز با بهره‌گیری از منابع آماری مربوط به سالنامة آماري سال 1390و مشاهدات میدانی، گردآوري شده است. تکنیک به کار رفته در این مقاله، تکنیک ضريب عمران پذيري می باشد و همچنین از نرم افزارهای Excel جهت تحلیل داده ها و نرم افزار Arc GIS جهت پیاده کردن نتایج پژوهش بر روی نقشه استفاده گردیده است. نتایج تحقیق، نشان دهندۀ شکاف زیاد میان روستاهاي شهرستان می باشد. بر این اساس روستاهاي نهرابي حسن آباد و قوري قلعه نسبت به روستاهای دیگرتوسعه یافته تر و ضريب عمران پذيري بالاتری دارند و روستاهاي ديگر در پايين ترين سطح قرار گرفته اند و سرمايه گذاري در آنها احتمالا ازبازدهی کمتری برخوردار خواهد شد.

توسعه روستایی، سنجش مکانی، توسعه يافتگي، عمران پذيري، روانسر.