در ادبیات عرفانی زبان تمثیل یکی از محوری¬ترین راه¬ها برای بیان مقصود است و پرداختن به داستان¬ها و روایات ملموس با زندگی اجتماعی انسان¬ها، فهم زبان عرفانی را آسان¬تر می¬کند. سنایی را می¬توان نخستین شاعری دانست که در قالب مثنوی، طنز را به خدمت عرفان گرفته و آموزه¬های عرفانی و اخلاقی را با چندین شگرد طنز درآمیخته است و در حکایات و جز آن به کار بسته است. بنابراین طنز صوفیانه سنایی، بیشتر جنبه تمثیلی و روایی دارد. بر اساس مطالعه پیش¬رو می¬توان گفت که طنز در زبان سنایی شیوه¬ای برجسته در بیان است که به شکلی گسترده و در اشکال مختلفی به کار گرفته شده است. در این پژوهش بعد از پرداختن به طنز تمثیلی، نمونه¬های مختلف طنز تمثیلی در اشعار سنایی بررسی شده و به دست آمد که عناوین طنزهای تمثیلی سنایی - که بیشتر از نوع روایی و حکایتی هستند- از لحاظ محتوایی، شامل طنز تمثیلی اجتماعی، اخلاقی، دینی و صوفیانه¬اند و قهرمان حکایات وی را، هر دو شخصیت¬ انسانی و حیوانی تشکیل می¬دهند.
کلید واژگان :طنز تمثیلی، حدیقه¬الحقیقه، سنایی.
ارزش ریالی : 350000 ریال
با پرداخت الکترونیک