نقش هيجانپذيري و توانايی خودمهارگري در تبيين رفتارهاي پرخطر در دانشآموزان

زمينه و هدف: مفهوم گسترده رفتار پرخطر، دامنهاي از رفتارها را در برمیگيرد که نهتنها براي فرد داراي رفتارهاي پرخطر و افراد مهم زندگی وي زيانهاي جدي به بار میآورد، که باعث صدمه غيرعمدي به افراد بیگناه ديگر نيز میشود. پژوهش حاضر با هدف بررسیی نقش هيجانپذيري و توانايی خودمهارگري در تبيين رفتارهاي پرخطر در دانشآموزان انجام شد. روش: طرح پژوهش توصيفی، از نوع همبستگی بود. جامعه شامل تمامی دانشآموزان دختر دبيرستانی مشیوو بیه تحصیيل در میدار ناحيه 5 آموزش و پرورش شهر رشت در سا تحصيلی 1934 32 بودند که 526 نفر از آنهیا بیا روش نمونیهگيیري در دسیتر انتخیا - شدند. براي جمعآوري دادهها از پرسشنامههیاي هيجیانخیواهی )زاکیرمن، 1311 (، خودمهیارگیري )تیانجی، باميسیتر و بیون، 5664 (، و رفتارهاي پرخطر )زادمحمدي و همکاران، 1936 ( استفاده شد. تحليل دادهها با استفاده از روش همبسیتگی و رگرسیيون نندگانیه انجیام شد. يافته ها: نتايج آزمون همبستگی نشان داد که بين خودمهارگري و هيجانپذيري با رفتارهاي پرخطر رابطه وجود دارد نتایج تحليل رگرسيون نشان داد هيجانپذيري و خودمهارگري میتوانند 15 درصد از رفتارهاي پرخطر را پيشبينی کنند ) نتيجه گيري: هيجانها خيلی سريعتر از منطق و شناخت آشکار میشوند بنابراين میتوانند زمينهساز بروز رفتارهاي پرخطر میشوند امیا خودمهارگري با کمک به تنظيم هيجانها به شيوهاي مناسب و تعديل آنها در کاهش رفتارهاي پرخطر نقش دارد.

هيجانپذيري، خودمهارگري، رفتارهاي پرخطر، دانشآموزان