زمينه و هدف: طلاق، انحلال قانونى پيوند ازدواج تعريف شده است كه معمولاً پس از يك دوره اختلال يا بى سازمانى در روابط زناشويى واقع مى شود. يكى از عواملى كه در تداوم ازدواج نقش مهمى دارد، سازگارى زناشويى است. پژوهش حاضر با هدف بررسى اثربخشى مشاوره راه حل محور در كاهش ريسك طلاق و ناسازگارى زناشويى در زنان ناسازگار انجام گرفته است. روش: اين پژوهش از نظر هدف، كاربردى و از نظر شيوه اجرا، داراى طرح نيمه آزمايشى از نوع پيش آزمون – پس آزمون چندگروهى است. جامعه آمارى پژوهش را زنانى تشكيل داده اند كه در سال 1395 براى طلاق به دادگسترى شهر اردبيل مراجعه كرده اند و نمونه 30 نفرى از آن ها كه حداقل 16 سال سن و وضعيت اقتصادى متوسط داشتند، به روش نمونه گيرى در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمايش و كنترل گمارده شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه هاى روا و پاياى بى ثباتى ازدواج(ادواردز، جوهانسون و بوث، 1987 ) و ناسازگارى بير- استرنبرگ( 1977 )، براى هر دو گروه جمع آورى و سپس براى گروه آزمايش، هفت جلسه يك و نيم ساعته، مشاوره راه حل محور ارائه شد، درحالى كه گروه كنترل مداخله اى دريافت نكردند و مجدد داده ها جمع آورى شد و با كمك آزمون مانوا تحليل شدند. يافته ها و نتايج: پژوهش نشان داد كه مشاوره راه حل محور مى تواند ريسك طلاق و ناسازگارى زناشويى در زنان ناسازگار را كاهش دهد. اين نتايج مى تواند پشتوانه اى براى بكارگيرى مشاوره راه حل محور در كاهش ريسك طلاق و ناسازگارى زناشويى در متقاضيان طلاق و نيز پيشگيرى از اختلافات و تعارضات خانوادگى باشد.
کلید واژگان :مشاوره راه حل محور، ريسك طلاق، ناسازگارى زناشويى، زنان ناسازگار.
ارزش ریالی : 350000 ریال
با پرداخت الکترونیک