تحلیل تطبیقی شاخص‌های اشتغال شهری شهرستان‌های ایران

امروزه نقش اشتغال در پویایی زندگی جوامع شهری بر کسی پوشیده نیست، به طوری که می‌توان گفت بسیاری از مسایل و مشکلات جوامع شهری ریشه در ساختار بیمارگونه اشتغال آنها دارد. از طرف دیگر اشتغال و نابرابری دو مقوله کاملاً مرتبط و به هم وابسته‌اند، فرصت‌های نابرابر اشتغال در مناطق مختلف، زمینه‌ساز نابرابری در سایر زمینه‌های توسعه می‌گردد و نابرابری در سطح توسعه در میان مناطق، عدم تعادل و توازن در ایجاد فرصت‌های شغلی را رقم می‌زند، بنابراین، برخی مناطق توسعه‌یافته‌تر می‌شوند و مناطقی از توسعه‌یافتگی باز می‌مانند و این امر به هم خوردن تعادل در نظام شهری کشور را در دراز مدت در پی دارد. بنابراین، شناخت وضعیت اشتغال شهری مناطق مختلف کشور برای برنامه‌ریزی و دخالت آگاهانه در این زمینه از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. دراین پژوهش، با به کارگیری 16 شاخص کمی و کیفی، اشتغال شهری شهرستان‌های کشور در سرشماری 1385با استفاده از روش‌های موریس، TOPSIS و GIS مطالعه، رتبه‌بندی و طبقه‌بندی شده است. یافته‌های پژوهش حاکی از آن است که شهرستان‌های کشور از لحاظ شاخص‌های اشتغال شهری با سطح توسعه یافتگی فاصله زیادی دارند و تنها 8 شهرستان در سطح نیمه‌توسعه یافته (میان توسعه) واقع شده است و سایر شهرستان‌ها از لحاظ توسعه در وضعیت محروم قرار دارند. همچنین میان شهرستان‌های کشور از نظر توسعه‌یافتگی در زمینه اشتغال شهری، عدم تعادل و نابرابری چندانی وجود ندارد. در نهایت با توجه به وضعیت توسعه‌یافتگی پایین بعضی از شهرستان‌ها نسبت به سایر شهرستان‌ها در زمینه اشتغال شهری و در جهت حفظ و بهبود تعادل نظام شهری کشور در دراز مدت، یک اولویت‌بندی از شهرستان‌های کشور به منظور برنامه‌ریزی و دخالت آگاهانه در اشتغال شهری آنها ارایه شده است.

شاخص‌های اشتغال، اشتغال شهری، توزیع فضایی، نابرابری، TOPSIS