روابط ساختاری بین گرایش به کارآفرینی سبز و نوآوری سبز با نقش میانجی یادگیری زنجیره تأمین در شرکت های کوچک و متوسط

هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر گرایش به کارآفرینی سبز بر نوآوری بنیادی سبز و نوآوری تدریجی سبز از طریق متغیر میانجی یادگیری زنجیره تأمین بود. این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش، توصیفی- همبستگی است که درسال 1399 انجام گرفته است. جامعه آماری پژوهش را شرکت های کوچک و متوسط شهرک صنعتی جی اصفهان تشکیل می دادند. حجم نمونه بر اساس جدول مورگان و به روش تصادفی ساده تعیین گردید. با در نظر گرفتن شهرک صنعتی جی اصفهان به عنوان جامعه آماری، 210 نفر از مدیران ارشد به عنوان نمونه در نظر گرفته شد. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه استاندارد استفاده شد. روایی پرسشنامه با بهره گیری از روایی محتوایی و روایی سازه تأیید شد و پایایی آن با روش آلفای کرونباخ تعیین گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها و آزمون فرضیه ها، از مدل یابی معادلات ساختاری به کمک نرم افزار7.4 MPLUS استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که گرایش به کارآفرینی سبز بر یادگیری زنجیره تأمین، نوآوری بنیادی سبز و نوآوری تدریجی سبز تأثیر مستقیم و معناداری دارد. همچنین یافته ها نشان داد که تأثیر یادگیری زنجیره تأمین بر نوآوری بنیادی سبز و نوآوری تدریجی سبز مثبت و معنادار می باشد. علاوه بر این، یافته ها حاکی از آن است که گرایش به کارآفرینی سبز بر نوآوری بنیادی سبز و نوآوری تدریجی سبز از طریق متغیر میانجی یادگیری زنجیره تأمین تأثیرگذار است.

گرایش به کارآفرینی سبز، نوآوری بنیادی سبز، نوآوری تدریجی سبز، نوآوری سبز و یادگیری زنجیره تأمین.