ایرانیان از دیرباز، برای انجام کارهای گوناگون، آیین‌ها و روش‌های ویژه‌ای داشته اند که امروزه بیشتر آنها فراموش شده است. نشانی از این آیینهای فراموش شده را می‌توان در برخی روستاها و شهرهایی بازیافت که هنوز بر پایۀ شیوه‌های کهن زندگی می‌کنند. پرسش بنیادین این نوشتار آن است که آیا می‌توان نوعی همسانی میان آیینهای شاهنامه با آنچه امروز در استان کرمانشاه برگزار می‌شود، بازجست؟ بر این پایه، با جستار در سه نمونه از آیینهای مردمان روستاهای کرمانشاه که در سوک گذشتگان انجام می‌دهند و با یادکرد شواهدی از اشعار محلّی به زبان کردی کرمانشاهی، به بررسی تطبیقی این اعمال با سه نمونه از آیینهای سوگواری در شاهنامه پرداخته‌ایم که از آنها با عنوان «خروش مغانی» و «بستن زنّار خونین» و «گیسو بریدن» یاد شده است. نتیجۀ پژوهش، نشان‌دهندۀ نزدیکی شگفت‌انگیز آیینهای کهن ایرانی با سنّت‌های سوگواری کرمانشاهیان است.
کلید واژگان :آیینهای سوگواری، کرمانشاه، شعر محلّی کردی، شاهنامه
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک