امروزه ساکنین محلات برخلاف گذشته، حس تعلق به محله را نداشته و تمایل به ادامه اقامت دائم در محله در آنها وجود ندارد. این امر منجر به عدم تحکیم روابط همسایگی شده و زمینه برای عدم امنیت و جرم و بزهکاری آماده می‌گردد. لذا محلات مسکونی باید به‌گونه‌ای باشد که کاملاً با نیازهای اجتماعی ساکنانشان همخوانی داشته و بتواند حس آسایش را در آنها بپروراند. از آنجاییکه در فضای محلات مسکونی، همه گروههای سنی بطور یکسان از محیط بهره‌مند می‌شوند، لذا در طراحی باید بگونه‌ای عمل نمود که حس مشارکت ساکنان محله که در گرو وجود احساس تعلق به فضای محله است تقویت شود. احساسی که در گذشته بسیار شدید بوده و امکان ملاقات و حس همبستگی در محله این احساس را تقویت می‌کرده است. در این مقاله، بخشی از نتایج مطالعه میدانی طرح پژوهشی "روشهای بهسازی طراحی نواحی مسکونی"، که در مرکز تحقیقات ساختمان و مسکن به انجام رسیده است، با تکیه بر ارزیابی میزان تعلق اجتماعی در سه گروه سنی کودکان، نوجوانان و جوانان و سالمندان ساکن در برخی محلات تهران شامل: کوی نصر (گیشا)، شهرآرا، نارمک، تهرانپارس و سه محله از منطقه 22 تهران (دهکده المپیک، شهرک چشمه و شهرک راه‌آهن) ارائه می‌گردد. از مهمترین نتایج بدست آمده در این بررسی‌ها می‌توان به این نکته اشاره نمود که میزان تعلق و روابط اجتماعی به شرایطی مانند مدت زمان سکونت، تعداد دوستان و آشنایان در محل، امکانات ورزشی، فرهنگی و تفریحی، ... بستگی دارد و میزان تاثیر این موارد در گروههای سنی مختلف یکسان نبوده و با توجه به شرایط سنی متغیر است.
کلید واژگان :محلات مسكوني- ارتباطات اجتماعي- تعلق- كودكان- نوجوانان و جوانان- سالمندان
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک