پس نگاه یا بازگشت به گذشته، شیوه ای است در ادبیّات و سینما، که نویسنده و کارگردان را یاری می دهد تا با شکستن جریان خطّی زمان، به گذشته های دور و نزدیک، سفر کند و با یاد آوری حوادثِ گذشته و مرور خاطره های پیشین، در اثنای روایت خود، آنچه را که در گذشتۀ وی، یا شخصیّت اصلی داستان، اتفاق افتاده، به مخاطب انتقال دهد. سؤال اصلی این نوشته آن است که آیا در شعر شهریار می توان نمونه هایی از انتقال به گذشته را یافت که با ترفند فلاش بک در سینما قابل تطبیق باشد؟ این مقاله به روش تحلیلی و تطبیق عناصر و مؤلّفه ها نوشته شده است. بدین معنی که ابتدا به موضوعاتی که برای تبیین موضوع اصلی و محوری مقاله، ضروری به نظر می رسید، اشاره و سپس مرحله به مرحله، بحث هایی که برای رسیدن به هدف مورد نظر، لازم بوده، ارائه شده است. در این نوشته، با ذکر نمونه هایی از شعر شهریار، شیوه¬هایی را که وی، برای بازگشت به گذشته از آنها سود برده است؛ بررسی کرده ایم. نتیجۀ این پژوهش، نشان می دهد شهریار، علاوه بر آن که با سینما و اصطلاحات عمومی آن آشنا بوده است، به طور قریحی، در استفاده از پس نگاه و بازگشت به گذشته، شیوه هایی ابداعی جالب توجّهی را به کار گرفته است که بر دانش، نبوغ و ذوق سینمایی او تأکید دارد. گفتنی است خواب و رؤیا، بیشترین سهم، در بازگشت به گذشته در اشعار او را دارد و غالب این پس نگاه ها با حسّی نوستالژیک توأم است.
کلید واژگان :بازگشت به گذشته، پس نگاه، سینما، شعر، محمد حسین شهریار.
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک