حقّ بر حیات از حقوق بنیادین انسانی است که اجمالاً در هیج نظام حقوقی مورد نفی و انکار قرار نمی¬گیرد؛ اما هنگامی که از انتساب این حقّ به جنین سخن می¬آید؛ رویّه و قوانین نظام-های حقوقی، با تنش¬ها و تعارضات فراوانی مواجه می¬شود. تفاوت نوع رویکرد به جنین به عنوان انسان یا موجودی وابسته به مادر، در حقوق دینی (الهی) و غیردینی (سکولار) مفروض مقاله است؛ لیکن چرایی این تفاوتِ رویکرد در این مکاتب که سبب اختلاف در پذیرش حقوق جنینی شده است، قابل تحقیق و بررسی است. لذا در یک نظام حقوقی برخاسته از باور دینی، احترام به حقوق انسان از همان دوران جنینی آغاز می¬شود، در حالی که مبتنی بر آرای فلسفی یک نظام حقوقی سکولار، تولد و رهایی از وابستگی به مادر، سرآغاز هویت¬ و شخصیت-شناسی انسانی است. تحلیل مباحث انسان¬شناختی جنین در پاسخ به چرایی چنین امری، رابطه متقابلی دارد. به¬بیان بهتر، پذیرش یا عدم پذیرش حقوق انسانی برای جنین، ریشه در مکاتب انسان¬شناسی آن دارد؛ بنابراین مبانی، منابع، ضمانت¬اجراها و غایات متفاوت در این مکاتب، منجر به تفاوت بار معنایی ادبیات حقوق جنینی در نظام حقوقی اسلام از نظام حقوقی سکولار شده است. از آنجا که نظام حقوقی ایران به واسطه بهره¬گیری از منابع فقهی در ذیل نظام حقوقی اسلام تعریف می¬شود؛ علی¬القاعده باید نظام حقوقی جنین، بر اساس آموزه¬های اسلام تنظیم و تدوین گردد؛ لکن با بررسی وضعیّت حقوقی جنین در نظام حقوقی ایران مشاهده شد، هم-خوانی کامل با مبانی انسان¬شناسانه جنین از منظر مکتب اسلام ندارد.
کلید واژگان :انسان، جنین، حقّ جنین بر حیات، مبانی، نظام حقوقی ایران
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک