چکیده :

قرآن کریم بهعنوان آخرین کتاب آسمانی و کاملترین منبع در تبیین حقایق دین اسالم، دارای الیههای باطنی متعددی است که موجب جاودانگی و جهانشمولی آن است. روایات وارده در کتب فریقین بیانگر الیههای باطنی برای قرآن است و خداوند متعال در آیه هفتم سوره آلعمران، راه دستیابی به تأویل و معانی باطنی قرآن را مراجعه به راسخان در علم بیان نموده، اما اختالف دیدگاه در میان اندیشمندان علوم قرآنی در آگاهی راسخان در علم به تأویل قرآن و نیز اختالف در مصادیق راسخان در علم، منجر به شبهاتی شده است.ذهبی از نویسندگان معاصر اهلسنت بر دیدگاه شیعه مبنی بر علم تمام قرآن بر امامان و تأویل آیات بر اهلبیت انتقاد نموده است؛ در این راستا، این پژوهش در جهت اثبات علم معصومان به تأویل قرآن به روش توصیفی-تحلیلی، داللت آیه هفتم سوره آلعمران و روایات فریقین در باب راسخان در علم و مصادیق آن را بررسی و اثبات نموده است. یافتههای حاصل پژوهش بیانگر این است که طبق تصریح روایات صحیح فریقین، تنها پیامبراکرم و ائمه اطهار عالمان به تأویل قرآن و راسخان حقیقی قرآن هستند؛ اما این به معنای نفی علم غیر معصومان نیست، بلکه رسوخ در علم مراتبی دارد و مرتبه عالیه آن در رسولخدا و ائمه هدى تحقق یافته است

کلید واژگان :

آیه هفتم سوره آل عمران، ذهبی، بطن و تأویل قرآن،راسخان در علم، روایات فریقین



ارزش ریالی : 500000 ریال
دریافت مقاله
با پرداخت الکترونیک