برای بررسی فطری بودن عزاداری برای امام حسین7 و هم¬چنین موضوع تفاوت در نوع عزاداری¬ها با لحاظ کارکرد یکسان فطرت از دیدگاه علمای اهل سنت، ابتدا باید اثبات کنیم اساساً عزاداری و گریه کردن امری مطابق با فطرت یا همان نفس¬الامر وجودی انسان هست یا خیر؟ و آن¬گاه پس از اثبات آن مهم، بیان داریم علت این تفاوت در عزاداری¬ها در عین یکسان بودن امر فطرت در همگان، چیست؟ و به عبارت دیگر چرا انسانِ مخلوقِ با فطرت، با نام عزاداری دست به شیوه¬هایی می¬زند که از آن به «بدعت» تعبیر می¬شود.
تذکر این نکته لازم است که چون در این مقاله- منظور از عزاداری و گریه- صِرف عزاداری بر سید و سالار شهیدان حضرت امام حسین7 است، لذا به مفهوم عام عزاداری و «بکاء» نمی پردازیم و از حیث جنبة اعادة خاص موضوع، به محتواریزی می¬پردازیم، چه این-که معتقدیم اگر آن¬چه در کربلا گذشت بر هر انسان آزاده¬ای در سراسر عالم درست و مستند گفته شود، محال است از شدت مصیبت و هم معصیت امت پیامبر خاتم9 به تأثر نیفتد و قلبش شکسته نشود.
کلید واژگان :
امام حسین علیه السلام، عزاداری، فطرت، علمای اهل سنت
