نقّالی حماسی در دورة صفویه در هند و ایران

نقّالی همچون دیگر هنرها ناشی از زندگی دسته جمعی و زاییدة تلاش انسان برای درک هستی و پدیده‌های پیرامون اوست و قدمتی دیرینه دارد، امّا محقّقان بر این باورند که در دورة صفوی این هنر به رشد و شکوفایی رسید. البته گسترش این نوع هنری تنها به مرزهای ایران محدود نماند و خارج از ایران، در شبه قارة هند نیز نقّالی و شاهنامه‌خوانی رواج یافت. این پژوهش بر آن است که زمینه‌‌ها و عوامل گسترش هنر نقّالی و شاهنامه‌خوانی را در ایران و هند، در دورة صفویه مورد بررسی قرار دهد و نشان دهد که کدام یک از انواع نقّالی در هند و ایران مورد توجّه بوده‌اند. بررسی‌ها نشان می‌دهد که عقاید و باورهای دینی، ایجاد حسّ شجاعت و دلاوری در لشکریان و نیز افتخار به گذشتة باشکوه و پهلوانان ملّی از جمله دلایل گسترش نقّالی حماسی، به‌ویژه حماسه‌های دینی و شاهنامه‌خوانی در ایران و هند بوده است.

نقّالی، شاهنامه‌خوانی، هند، ایران.