معرفی روش های غنی سازی آرتمیا جهت تغذیه آبزیان پرورشی

قرن هاست که آرتمیا به واسطه توزیع و پراکنش طبیعی اش شناسایی شده و مورد استفاده قرار گرفته است. هرچند که شهرت آن در مناطق دیگر در دهه 1930 هنگامی که محققان آن را به عنوان جایگزینی مناسب برای رژیم غذایی طبیعی لارو ماهی انتخاب کردند، آغاز شد. به این ترتیب اولین پیشرفت در پرورش گونه های مهم ماهیان تجاری شناخته شد. در دهه 1950 سیست آرتمیا عمدتاً برای تجارت ماهیان آکواریومی به ارزش هر کیلوگرم 10 دلار وارد بازار شد. فقط دو منبع تجاری وجود داشت: اول سایت نمک سود ساحلی در خلیج سانفرانسیسکو، دوم دریاچه بزرگ نمک در امریکا. با گسترش آبزی پروری ماهی و میگو از اوایل دهه 1960، فرصت های بازاریابی جدیدی برای سیست آرتمیا به وجود آمد. با این وجود در اواسط دهه 1970 افزایش تقاضا، کاهش محصول حاصل از دریاچه بزرگ نمک، مالیات های زیاد واردات در بعضی از کشورهای در حال توسعه و احتمالاً کمبود سیست مصنوعی تولید شده به وسیله شرکت های خاص باعث افزایش شدید قیمت هر کیلوگرم 10 تا 50 دلار سیست آرتمیا در اواخر دهه 1980 گردید. تأثیر چشمگیر کمبود سیست بر توسعه صنعت آبزی پروری باعث تحقیق بر روی بهینه سازی استفاده از آرتمیا و جستجوی منابع جدید سیست گردید. طی این دوره، بهره برداری تجاری از چند منابع طبیعی دیگر (آرژانتین، استرالیا، کانادا، کلمبیا، فرانسه و چین) و مدیریت مراکز تولید آرتمیا (برزیل، تایلند) اتفاق افتاد.

غذای زنده، آرتمیا، غنی سازی، آبزی پروری