در جدول تناوبی عناصری که چگالی بیش از 5 گرم بر سانتی متر مکعب داشته باشند، جزء فلزات سنگین محسوب می شوند. با توجه به نقش آنها در پروسه های بیولوژیک عناصر به دو گروه تقسیم می شوند: میکرونوترینت ها (آهن، کبالت، مس، منیزیم، مولیبدن، وانادیوم و روی و عوامل سمی (جیوه، سرب، آرسنیک، کروم، نیکل، نقره، کادمیوم). عناصر سمی مانند سرب، جیوه، کادمیوم و آرسنیک از مهمترین منابع آلاینده محیط زیست به حساب می آیند، فلزات سنگین ممکن است در بدن موجودات آبزی از جمله ماهیان تجمع یابند و خطری بالقوه برای سلامتی اکوسیستم و موجودات زنده محسوب گردند. فلزات سنگین با ورود به آب ها موجبات کاهش فعالیت های زیستی را فراهم کرده و می توانند تلفاتی را ایجاد کنند و عوارض متعددی را سبب شوند. برخی از فلزات سنگین در مقادیر کم برای بدن ضروری هستند اما زمانی که غلظت آنها افزایش می یابد بسیار خطرناک می شوند که می توان به آهن و روی اشاره کرد، اما برخی از فلزات سنگین حتی در مقادیر کم هم سمی هستند و در ردیف زیان آورترین عناصر آلوده کننده قرار دارند که از جمله می توان به سرب، جیوه و کادمیوم اشاره کرد. از نتايج مهم پايداري فلزات سنگين وسعت زيستي زياد در زنجيره غذايي مي باشد بطوري كه در نتيجه اين فرآيند، مقدار آنها در زنجيره غذايي مي تواند تا چندين برابر مقدار آنها كه در آب يا هوا يافت مي شوند افزايش يابد. از میان عناصر سنیگن، سرب و کادمیوم نقش مهمی در مسمومیت انسان و دام ایفا می کنند عوارض این آلاینده ها بر سلامت انسان بطور عمده به دنبال در معرض قرار گرفتن مزمن و تدریجی اتفاق می افتد و علاوه بر مشکلات کبدی، کلیوی و استخوانی بطور بالقوه سرطانزا، جهش زا و آلرژی زا هستند. در سخت پوستان و نرم تنان نیز عناصر ضروری اثرات زیستی در متابولیسم بدن و عناصر سمی با تجمع زیستی سبب تخریب سلول ها و مسمومیت های متفاوت در بدن می شوند.
کلید واژگان :فلزات سنگین، عناصر ضروری، عناصر سمی، ماهیان، سخت پوستان، نرم تنان
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک