گسترش كالبدي شهر مشهد و آثار زيست محيطي آن

شهرها به عنوان كانون تجمع انساني، مدام منابع بيشتري را طلب مي كنند و گسترش پيوسته آنها از مراكز شهري به سمت حومه و مناطق برون حومه اي، مردم را از مواهب و عرصه هاي طبيعي دورتر مي سازند. رشد شهري مسلط قرن بيستم، به شكل گسترش افقي، پيامدهاي نامطلوب اقتصادي، اجتماعي و بويژه زيست محيطي را به همراه داشت كه منجر به مطرح شدن نظريه توسعه پايدار و توجه به محيط زيست گرديد. بديهي است شناخت پيامدهاي زيست محيطي ناشي از توسعه شهر ميتواند در بهبود كيفيت محيط شهري و برنامه ريزي آينده مؤثر باشد؛ لذا در اين مقاله رشد و توسعه كالبدي شهر مشهد و اثرات آن بر محيط زيست شهر مطالعه گرديده است. روش تحقيق توصيفي - تحليلي بوده كه از مطالعات اسنادي و آمار و اطلاعات موجود بهره گيري شده است. نتايج بررسي شش دسته آلودگي هاي هوا، آب، خاك، صوتي، مغناطيسي و بصري در شهر مشهد، بيانگر وجود انواع آلودگي ها در مشهد مي باشد كه افزايش جمعيت و رشد و گسترش شهري، عامل مؤثري در تخريب منابع و بحران هاي زيست محيطي بوده است. در نهايت اين مقاله، براي كاهش اثرات سوء گسترش شهري بر محيط زيست، رويكردهاي شهر فشرده، حمل و نقل عمومي و كاهش استفاده از وسيله شخصي و كاربري تركيبي زمين را پيشنهاد مي نمايد.

گسترش افقي، توسعه پايدار، آلودگي، شهر فشرده