چکیده :

به منظور بررسي تنش نيتروژن و كاربرد سيليس بر شاخصهاي خوابيدگي برنج رقم طارم محلي، آزمايشي به صورت كرتهاي خرد ،250 ، شده در قالب طرح بلوكهاي كامل تصادفي با سه تكرار در مزرعه پژوهشي واقع در ساري در سال 1391 اجرا شد. سطوح 0 500 و 750 كيلوگرم سيليس در هكتار به عنوان عامل اصلي و عدم مصرف نيتروژن در مراحل پايه، ابتداي پنجهدهي، ظهور خوشه آغازين و خوشهدهي كامل به عنوان عامل فرعي در نظر گرفته شد. نتايج نشان داد كه بالاترين ميزان حركت خمش ميانگره 4 برابر 1742 و 1777 گرم در سانتيمتر به دليل افزايش طول خوشه و ارتفاع گياه با مصرف 500 و 750 كيلوگرم سيليس در هكتار مشاهده شد، ولي پائينترين ميزان حركت خمش ميانگره 4 معادل 1577 و 1317 گرم در سانتيمتر تحت اثر تيمار شاهد و مصرف 250 كيلوگرم سيليس در هكتار به دست آمد. با افزايش مصرف سيليس در مقايسه با شاهد ميزان هميسلولز ساقه افزايش يافت. بيشترين 657 گرم در متر مربع با مصرف 750 كيلوگرم سيليس در هكتار توليد شد. بيشترين حركت خمش ميانگره 4 تحت اثر / عملكرد دانه 3 عدم مصرف نيتروژن در مرحله خوشهدهي كامل مشاهده شد. همچنين بالاترين غلظت سلولز و ليگنين ساقه تحت اثر عدم مصرف 587 گرم در متر مربع تحت اثر عدم مصرف نيتروژن در / نيتروژن در مرحله خوشهدهي كامل حاصل شد. حداكثر عملكرد دانه 3 مرحله پايه توليد شد. بنابراين مصرف 750 كيلوگرم سيليس در هكتار به عنوان تيمار مناسب بود و مراحل ابتداي پنجهدهي و ظهور خوشه آغازين به دليل كاهش عملكرد حساسترين مرحله رشدي گياه برنج به كود نيتروژن تعيين شدند.

کلید واژگان :

برنج، حركت خمش، سيليس، عملكرد دانه، نيتروژن



ارزش ریالی : 300000 ریال
دریافت مقاله
با پرداخت الکترونیک