چکیده :

اين آزمايش به صورت كرت‌هاي خرد شده در قالب طرح بلوك‌هاي كامل تصادفي با سه تكرار در مزرعه‌اي واقع در شهرستان نور در سال 1388 اجرا شد‌. قطع آبياري به مدت 15 روز در چهار مرحله‌ي ابتدا، اواسط و انتهاي پنجه‌زني (آغازه گل آذين) و مرحله خوشه‌دهي كامل به عنوان عامل اصلي و مقادیر 0، 30، 60 و 90 کیلوگرم در هکتار پتاس خالص از منبع کلرور پتاسیم به عنوان عامل فرعي بودند. نتايج نشان داد بيشترين عملكرد دانه (20/540 گرم در متر مربع) با قطع آبياري در مرحله اواسط پنجه‌زني حاصل شد. قطع آبياري در مرحله‌ي خوشه‌دهي كامل موجب كاهش معني‌دار تعداد پنجه بارور و عملكرد دانه گرديد. با افزايش پتاسيم در مقايسه با تيمار شاهد طول خوشه و عملكرد دانه به ترتيب به نسبت 48/10 و 39/16% روند افزايشي داشتند، ولي ارتفاع گياه و حركت خمش ميانگره 4 به ميزان 33/1 و 49/8 درصد كاهش نشان دادند. بيشترين ارتفاع گياه تحت اثر متقابل قطع آبياري در مرحله اواسط پنجه‌زني × تيمار شاهد مشاهده شد. بنابراين، مرحله خوشه‌دهي كامل به قطع آبياري بسيار حساس است، زيرا باعث كاهش عملكرد دانه و اجزاي آن شد.

کلید واژگان :

برنج‌، پتاسیم‌، حركت خمش‌، قطع آبياري‌.



ارزش ریالی : 300000 ریال
دریافت مقاله
با پرداخت الکترونیک