« شاه و گدا در ديوان سيد محمد حسين شهريار »

از جمله مضامين و مباحث بسيار مهم و عرفان ساز كه در كنار ساير موضوعات عرفاني ، باعث شكل گيري كاخ عظيم و پر رمز و راز عرفاني گرديده است، مبحث شاه و گدامي باشد ، كه در برگ برگ كتاب پر نقش و نگار عرفان وادب عرفاني اين مرز و بوم ، از آغاز شكل گيري آن ، تأثير عميق و شگرفي داشته ، بخش اعظمي از انديشه هاي والاي عرفاني را درتمامي ادوار ادبي ، بالاخص در قرون ششم و هفتم و هشتم ،‌بخود اختصاص داده است .موضوع شاه و گدا (سلطان و درويش ، قصروكلبه ،‌غني و فقير )در ديوان شاعر عارف مسلك آذربايجاني ، ترجمان اسرار عوالم روحاني ، حافظ ثاني ، يعني حضرت استاد ، سيد محمد حسين شهريار تبريزي ، به اقتفاي حافظ و ديگر بزرگان عرفاني ، در جنبه هاي مختلفي كه نمونه آن در اشعار پيشينيان عرفاني فراوان است ، هم در معناي مثبت و عرفاني و هم در معناي منفي و غير عرفاني (عرفي) – كه جنبه عرفاني آن بر جنبه غير عرفاني آن مي چربد – مطرح گرديده است .

شهريار ، ديوان ،‌ ادبيات عرفاني ، شاه و گدا ،‌سلطان و درويش ، فقر و غنا ، قصر و كلبه و...