بررسی تطبیقی مدلهای راهبری پرورشی

امروزه یکی از چالش های مطرح در سبد آموزشی سازمان ها به منظور توسعه منابع انسانی عدم توجه به بحث راهبری پرورشی (منتورینگ) می باشد که باید در هر سازمانی، تجربه افراد با تجربه (مرشد) را به افرادی با تجربه پایین‌تر انتقال داد. به طورکلی راهبری پرورشی یا منتورینگ یکی از روش های توسعه ی منابع انسانی است که مفهوم استاد ـ شاگردی را در ذهن تداعی می کند و به فرایندی گویند که طی آن فردی که دارای ویژگی ها، توانمندی ها، مهارت ها و دانش است مسئولیت نظارت بر جریان کار و پیشرفت شغلی فردی دیگر را بر عهده گیرد که این امر عموماً خارج از روابط متداول ساختاری صورت می پذیرد و طی آن تبادل تجربه، توسعه ی مهارت ها و یادگیری اتفاق می افتد. . در این تحقیق بر آنیم که اثرات مربوط به راهبری پرورشی را مورد بررسی قرار دهیم در واقع نقش راهبری پرورشی در قالب مدل های مختلف مورد بررسی قرار می گیرد و در انتها جمع بندی از مدل ها ارائه می گردد. در نهایت به این نتیجه می رسیم که مفهوم راهبری پرورشی، یک شاخه از رهبری می باشد که می تواند برای سازمان بسیار مفید واقع گردد و باعث توسعه و بهبود هم کارکنان و هم خود سازمان گردد. به نظر می رسد که راهبری پرورشی باعث بهبود شرایط کلی کارکنان و همچنین بهبود در عوامل دیگری چون رضایت شغلی، تعهد کارکنان ، توسعه حرفه ای افراد و ... می گردد. همه این موارد منجر به توسعه شغلی افراد و توسعه سازمانی آنان می گردد که می تواند منجر به توسعه سازمان ها در شرایط رقابتی امروزی گردد.

رهبری پرورشی، منتورینگ، استاد-شاگردی