سیاست های ملی و بین المللی مربوط به ایمنی غذا و قرنطینه آن

غذا و تغذيه يكي از ابعاد اساسي زندگي، سلامت و همچنين رفاه جامعه است. از ديدگاه توسعه ملي، عدالت اجتماعي و رشد اقتصادي، تأمين غذاي كافي، كميت و كيفيت الگوي غذاي مصرفي و سلامت تغذيه‌اي افراد جامعه، محور اصلي و تعيين‌كننده در بستر حركت انسان محوري است و سوءتغذيه، نيروي بازدارنده مؤثر بر فرايند توسعه ملي محسوب مي‌شود و از سويي امنيت غذايي ارتباط كاملاً مستقيم با عدالت محوري دارد. امنیت غذایی یکی از معیارها و ابزارهای توسعه انسانی است. دسترسی به غذای کافی و سالم از محورهای اصلی توسعه، سلامت جامعه و زیرساخت‌های نسل آینده کشور است و دستیابی به آن از اهداف اصلی هر کشور است، در بحث توسعه انسان – محور، امنیت غذایی و تغذیه، نقش اصلی و تعیین‌کننده دارد و در کنار درآمد سرانه، توزیع عادلانه درآمد، نرخ اشتغال، حفظ محیط زیست و رعایت حقوق بشر در مجامع بین‌المللی به عنوان شاخص توسعه شناخته می‌شود. امنیت غذایی نه تنها از امکانات تولیدی بلکه از محیط سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جامعه اثر می‌پذیرد، امنیت غذایی از طرفی با تولید، عرضه و توزیع و از طرف دیگر با بحث مصرف و چگونگی تامین آن توسط خانوار و ترکیب و رژیم غذایی آنها ارتباط تنگاتنگی دارد. امنیت غذایی مسئله چند بعُدی و چند رشته‌اي است که در کشورهای مختلف با توجه به شرایط اقتصادی و اجتماعی حاکم بر جامعه، از جنبه‌های مختلف قابل بررسی است. اين مسئله حائز اهميت است كه در موارد متعددي ملاحظه شده است كه از غذا به عنوان حربه سياسي استفاده شده است و اين مسئله باعث مي‌شود كه در طراحي استراتژي امنيت غذايي در سطح ملي اين موضوع مدنظر قرار گيرد. ایمنی مواد غذایی پیشرفته در طی بیست سال گذشته و به دنبال عدم توانایی سیستم های متداول ایمنی مواد غذایی در کنترل و جلوگیری از بروز و شیوع بیماری های با منشاء مواد غذایی ، توسط کشورهای توسعه یافته از جمله ایالات متحده آمریکا، انگلیس، دانمارک، هلند و استرالیا تدوین گردید.

امنیت غذایی ، سوءتغذيه، توسعه ملي