تحلیل رابطه توسعه پایدار با حمل و نقل درون شهری

روند سریع توسعه شهرنشینی منجر به افزایش تقاضا برای زیرساخت‌ها نظیر تأمین آب آشامیدنی، شبکه برق و ایجاد امکانات حمل‌ونقل و... شده است. پایداری تنها با ایجاد تغییرات در طراحی، الگوهای استفاده و مدیریت وسایل نقلیه حاصل نمی‌شود، بلکه باید تغییراتی در نحوه تفکر نسبت به شناخت و ارزشیابی راهکارهای ممکن برای حل مشکلات حمل‌ونقل ایجاد شود. گسترش حمل و نقل شهری پیامدهایی از قبیل نرخ فزاینده تصادفات رانندگی، مصرف بی رویه انرژی های فسیلی، تولید آلاینده های مخرب سلامت انسان و محیط زیست و هزینه های کلان ناشی از این موارد را به دنبال دارد. از اینرو، افزایش نیاز روزافزون به توسعه بخش حمل و نقل به عنوان یکی از ارکان اساسی توسعه یافتگی ضرورت دستیابی به حمل و نقل پایدار را تقویت می نماید. یک سیستم حمل‌ونقل پایدار نیازمند فعالیت‌هایی بیش از کنترل آلودگی هوا، ترافیک یا کاهش مصرف سوخت است و بررسی‌ها نشان داده که هیچ راهکار منفردی برای حل مشکلات پیچیده حمل‌ونقل وجود ندارد و رفع چنین مشکلی، نیازمند یک سازوکار جامع، پویا و قابل اطمینان است. هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه توسعه پایدار با حمل و نقل شهری در شهر سردشت می باشد که از نظر نوع تحقیق کاربردی- توسعه ای و روش انجام آن پیمایشی است. ابزار تحقیق پرسش نامه محقق ساخته است که به صورت تصادفی بین شهروندان توزیع و جمع آوری گردید. نتایج نتحقیق شان می دهد که سیستم حمل و نقل برای افراد عادی و معلولان در شهر سردشت نامناسب می باشد و باتوجه به نتایج می توان گفت که به منظور توسعه پایدار بایستی سیستم حمل و نقل با آن همسو باشد. بنابراین با توجه به نتایج می توان گفت که بین توسعه پایدار و حمل و نقل شهری در شهر سردشت رابطه وجود ندارد و فرضیه اصلی پژوهش رد می گردد.

توسعه پایدار، حمل و نقل، توسعه، سردشت.