نمود رمانتیسم در اشعار فریدون مشیری

ادبیات معاصر ایران، جلوه¬گاه ابداعات و تحولاتی ژرف در حوزه¬های لفظ و معنا است. این تحولات گاه در توانمندی اندیشه‏ورزان ریشه دارد و گاه در اقتباس¬های مستقیم و غیر¬مستقیم از ادبیات جهان. در این نوشتار، جلوه¬های رمانتیسم در اشعار فریدون مشیری (1379ـ 1305ه.ش) به روش توصیفی ـ تحلیلی بررسی شده است. یافته¬های تحقیق با عنوان‏های فردیت (احساس‏گرایی و ترجيح احساس و تخيّل بر عقل، حزن و اندوه¬، نوستا¬لژی و حسرت بر ايام گذشته (یاد معشوق، بازگشت به دوران بدوي و معصوميت كودكي، نقد مدنیّت و نفي مظاهر تمدن جديد، تحسّر بر زوال ایده¬آل¬ها)، اساطیر، سادگی و گریز از فخامت¬های سنتی، مذمّت سرمایه¬داری، همدلي و يگانگي با طبيعت، دین‏گرایی شهودی یا رویکرد عاطفی و شهودی به دین، رمانتیسم اجتماعی(همدلی با محرومان و رنج‏هایشان و آرمان‏خواهی) دسته‏بندی شده است. نتایج تحقیق نشان می-دهد که اکثر مؤلفه¬های رمانتیسم در شعر مشیری دیده می¬شود و او همچون رمانتیک¬ها با بیان کردن مسائل به زبان عواطف و احساسات، مقاصد خود را در شعر بیان می¬کند.

رمانتیسم، ادبیات معاصر، شعر نو، فریدون مشیری