طبيعت پيرامون انسان و عوامل متشكله آن در دوران باستان و تا پيش از ظهور تكنولوژي و نظام هاي جديد صنعتي، از اهميت و جايگاه ويژه اي برخوردار بوده است. در برخي نگرش ها و جهان بيني ها، طبيعت بدان اندازه مهم بوده كه حتي به عنوان امري مقدس و قابل ستايش تلقي مي شده است. به طوري كه در ذهن ايرانيان باستان، عناصر طبيعت، گردانندگان اصلي دنيا به شمار مي آمده اند و مي توان گفت كه طبيعت دوستي، در تمامي وجوه زندگي آن ها نفوذ كرده بود. در تاريخ فرهنگ هاي ديگر جهان نظير يونان و هند قديم نيز تشابهاتي در اين زمينه ديده مي شود. اما در دوران مدرن و پس از انقلاب هاي علمي و صنعتي، انسان با اعتقاد به توسعه و پيشرفت تكنولوژي به عنوان عاملي براي دست يابي به خوشبختي و رفاه ، سعي بر كنترل طبيعت و تسلط بر آن نمود و به بهانه ي تسلط بر طبيعت، به تدريج زمينه هاي تخريب و نابودي آن را فراهم نمود. این مقاله می کوشد با نگرشی اجمالی بر مقررات ناظر بر محیط زیست، تروریسم زیست محیطی را با تكيه بر فناوري هارپ تبیین نموده و چالش های فراروی عدم جرم انگاری آن در ایران را در پرتو اسناد بین المللی مورد نقد و بررسی قرار دهد.
کلید واژگان :
محیط زیست، تروريسم زيست محيطي، هارپ، مقررات ایران ، اسناد بین المللی
