یکی از الزامات اساسی فرایند توسعه پایدار، توجه به ویژگی‌های منطقه‌ای با استفاده از مجموعه‌ای از شاخص‌های مختلف در زمینه‌های اقتصادی، اجتماعی و محیط‌زیستی و نهادی است تا علاوه بر شناسایی تفاوت‌ها، بتوان منابع را به‌صورت بهینه به مناطق مختلف تخصیص داد. هدف از این پژوهش، بررسی تفاوت‌های منطقه‌ای استان‌های ایران از منظر توسعه پایدار است. برای این منظور ابتدا شاخص‌های توسعه انسانی، ضریب جینی در سطح شهر و روستا، میزان انتشار گاز کربن‌دی‌اکسید سرانه، نرخ جمعیت شهرنشین، نرخ بیکاری و ضریب نفوذ اینترنت مربوط به سال 1390 برای 30 استان ایران گردآوری شد و سپس با استفاده از روش استانداردسازی شاخص‌ها ترکیب‌شده و رتبه استان‌ها ازنظر حرکت به سمت توسعه پایدار بررسی شد. نتایج نشان داد استان‌های تهران، کهگیلویه و بویر احمد و سمنان سه استان برتر و استان‌های خراسان جنوبی، کردستان و سیستان و بلوچستان در رتبه‌های آخر قرار دارند. ط
کلید واژگان :توسعه پایدار، استانداردسازی، شاخص موریس، استان‌های کشور
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک