تحلیل محتوایی سیمای امام رضا(ع) در اشعار عامیانه¬ی امیر پازواری

مدح و ستایش اهل بیت(ع) یکی از مهم¬ترین موضوعات فرهنگ و ادبیات پارسی است. در این میان امام رضا(ع) جایگاه ویژه¬ای دارد؛ چرا که ایشان تنها معصومی است که مهمان سرزمین ایران است. به همین دلیل شاعران و ادیبان در زمینه¬های مختلف با عشق و علاقه¬ای بی¬نظیر از مولای خود سخن گفته و از آن حضرت تجلیل کرده¬اند. یکی از این زمینه¬ها، حوزه¬ی ادب عامه است. ادب عامه بخشی از فرهنگ و گونه‌ای از ادبیات است که مخاطبانش توده¬ی مردم هستند و بر پایه¬ی ذوق و علاقه¬ی آنان پدید می‌آید. این نوع ادبیات در واقع بازتاب زندگی اجتماعی و فرهنگی مردم، شیوه¬ی کار و تولید آن¬ها و نشان دهنده¬ی رفتار و منش و اندیشه و احساس و مذهب و اخلاق و اعتقادات هر جامعه است. یکی از مهم¬ترین شاعران عامه مازندران امیر پازواری است. شعر او از جمله آثار ارزشمند فولکلوریک است و بازتاب¬دهنده¬ی آرزوها، رنج¬ها، ناکامی¬ها، عشق و دلدادگی¬ها، شور زندگی، اعتراض و امید، مشکلات معیشتی و همه¬ی آن چیزهایی است که بن¬مایه¬های ادبیات فولکلور را تشکیل می¬دهد. نگارندگان در این جستار، در پی پاسخ به این سؤال¬اند که سیمای امام رضا(ع) در شعر امیر پازواری چگونه است و کدام یک از مؤلّفه¬¬¬های موضوعی در شعر او انعکاس داشته است؟ بررسی¬¬های به عمل آمده، نشانگر این است که امیرپازواری، به توصیف جنبه¬های مختلف اعتقادی خویش در باب امام پرداخته است. توصیف شخصیت امام رضا، اعتقاد به امامت و ولایت ایشان، اظهار نیاز و شفاعت و عشق و محبت به امام هشتم از جمله¬ی این موضوعات است.

ادبیّات عامه، امام رضا(ع)، شعر رضوی، امیر پازواری.