تعامل میان انسان و طبیعت در شکل گیری سکونتگاه های کوهستانی (مورد پژوهی : روستای پالنگان)

بخش های قابل توجهی از سکونتگاه های ایران را سکونت گاه های کهن و سنتی تشکیل داده است. به طور عمده شرایط اقلیمی، آب و هوایی، و.. در شکل گیری این سکونتگاهها در مناطق مختلف ایران نقش بسزایی داشته اند. رشته کوه زاگرس منطقه عظیمی از غرب ایران را به خود اختصاص داده است، این رشته کوه نقش ویژه ای در شکل گیری روستاهایی که در دامنه ی آن استقرار یافته اند، داشته است. شکل گیری معماری این مناطق در راستای ویژگیهای طبیعی در نواحی کوهستانی بوده است. معماری و بافت روستاهای پلکانی پالنگان یکی از مهمترین روستاهای منطقه ی کردستان به شمار می روند. استفاده از اصل بوم آورد بودن؛ یکی از اصول بارز شکلگیری معماری ایران که در آن انسانها وادار به تعاملی سازنده با طبیعت و استفاده ی هر چه بهتر از مصالح در دسترس در شکل دهی به سکونت گاههایشان بوده اند، در این روستا به خوبی دیده می شود. مصالح بوم آورد درصورت تخریب ودور ریختن نه تنها به محیط طبیعی آسیب نمی زند بلکه به راحتی جزئی از آن میشوند و خللی به چرخه طبیعی بازیافت وارد نمی شود. حال در این پژوهش با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی و بهره گیری از تحقیقات میدانی و کتابخانه ای سعی در بررسی و شناخت عوامل تاثیرگذار در شکلگیری سکونتگاههای کوهستانی در نمونه ی موردی روستای پالنگان دارد، نتایج حاصل از پژوهش نشان دهنده ی تعاملی سازنده میان انسان، طبیعت و معماری در کنار یکدیگر است، بگونه ایی که این تعامل عاملی برای بوجود آمد یک معماری بکر و ناب شده است.

انسان، طبیعت، معماری، سکونتگاه های کوهستانی، پالنگان