چکیده :

افزایش سریع و بی رویه شهر نشینی در ایران به علت تمرکز سرمایه گذاری ها ، امکانات و...در شهرهای بزرگ موجب ماکروسفالی شهری شده است ، که برای مهار رشد شهرهای بزرگ و مقابله با مسایل رشد شهرنشینی در آینده وزارت مسکن و شهرسازی در سال های اخیر سیاست احداث شهرهای جدید را مورد توجه قرار داده است.کشور ما الگوهای برنامه ریزی و طراحی شهری جدید را مانند سایر عناصر فرهنگی از غرب اقتباس کرده اند و بکار گرفته است.در برنامه ریزی شهری توجه یک طرفه به شهر نمی تواند پاسخگو باشد در واقع حل بسیاری از مشکلات بایستی همزمان باتوسعه موزون و یکپارچه کشور باشد.شهر یک سیستم "مکانی-فضایی" است که دارای اجزاء و عناصر کالبدی، اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، محیطی و...می باشد. این اجزاء در ارتباط متقابل باهم نقش عمده ای در شخصیت کلی سیستم دارند شهرهای جدید در نظام شهرنشینی ایران که باهدف حل مسائل ومشکلات شهری در ایران مطرح شدند با گذشت زمان اغلب دچار شکست شدند و دلایل زیادی در توجیه این عدم موفقیت و عدم تحقق اهداف شهرهای جدید در ایران بیان شده است. این مقاله به روش کتابخانه ای(اسنادی) انجام گرفته است. در این مقاله ضمن بررسی تحولات شهرهای جدید و دلایل عدم تحقق برخی از اهداف ، مورد تجزیه تحلیل جامعه شناختی قرار گرفته است و بررسی هایی در زمینه برنامه ریزی سیستمی در احدث و اداره امور شهرهای جدید انجام گردیده است. در آخر راهبردهایی در زمینه سیاست گذاری و برنامه ریزی در شهرهای جدید ارائه می شود.

کلید واژگان :

مدیریت و برنامه ریزی شهری،فضای شهری، توسعه در شهر، شهرهای جدید، تفکرسیستمی



ارزش ریالی : 300000 ریال
دریافت مقاله
با پرداخت الکترونیک