نگرشی بر محور فکری شاه داعی الله شیرازی در دو حوزه عرفان نظری و عملی

شاه داعی از عارفان و شاعران برجسته قرن نهم هجری و از پیروان نشر آراء و عقاید سلسله نعمت اللهیه بوده است؛ مکتبی که می‌توان اصول آن را بر پایة جمال پرستی معرفی کرد. شاه داعی در عصر خود از منزلت ویژه‌ای برخوردار بوده و سفرهای متعدد او به کرمان و مکه بیانگر روحیه حقیقت جو و معنوی وی است. آثاری که از این شخصیت در دو حوزة نظم و نثر به جا مانده گویای قدرت بیان و بنان اوست. در این پژوهش سعی بر آن است که به محور فکری شاه داعی در دو حوزة عرفان نظری شامل: معرفت، وحدت وجود و کشف و شهود و عرفان عملی شامل: شریعت (نکاتی دربارة سرّالصلوه)، طریقت (جذبه، شطحیات، سماع) و حقیقت منازل و مقاماتی چون عشق، پرداخته شود. روش پژوهش در این بررسی به شیوه توصیفی - تحلیلی می‌باشد.

کلید واژه: شاه داعی شیرازی، عرفان نظری، عرفان عملی، معرفت، شریعت، طریقت، حقیقت.