هدف اين پژوهش، بررسي اثربخشي گروه درماني شناختي-رفتاري بر بهبودي و خودکارآمدی در بيماران وابسته به مواد بود. در اين پژوهش نیمه آزمايشي، 90 نفر بيمار وابسته به مواد به صورت تصادفي در دو گروه آزمايشي (45 نفر) و گواه (45 نفر) گمارده شدند. گروه آزمايشي به مدت 12 جلسه 90 دقيقه اي تحت درمان گروهي شناختي-رفتاري به سبك كارول قرار گرفتند و در گروه کنترل مداخله اي صورت نگرفت. همه ي آزمودني ها در ابتداي پژوهش، بعد از اتمام مداخله پرسشنامه هاي خودکارآمدی جروسلم و پرسشنامه نيمرخ اعتياد مادزلي (MAP) را تكميل نمودند. نتايج حاصل از تحليل کوواریانس چند متغیری و يكراهه نشان داد كه گروه درماني شناختي-رفتاري موجب افزايش معني دار خودکارآمدی و كاهش معني دار علائم اعتياد مي شود. بنابراين، گروه درماني شناختي-رفتاري بر افزايش معنی دار خودکارآمدی و كاهش معنی دار علائم اعتياد در بيماران وابسته به مواد مؤثر است.
کلید واژگان :
گروه درماني شناختي-رفتاري، خودکارآمدی، بهبودی، بيماران وابسته به مواد
