طبیعت گرم و خشک دارد (4). این گیاه اسم فارسی ندارد و معلوم نیست از چه موقع به ایران امده و در اطراف تبریز کاشته شده است. در زبان فرانسوی به آن بوراش می گویند و «ابن بیطار» گیاه شناس معروف قدیم که در اصل اندلسی بوده و بعد به آسیای صغیر آمده و دو کتاب بزرگ به نام های «الجامع» و «المغنی» به زبان عربی دارد آن را نوعی «مرماخوز» دانسته و به اسامی: لسان الثور، آبوالعرق، کحیلا – کحلا، حمحم و بوغلص یاد کرده است. گاوزبان احتمالاً از شمال آفریقا به نواحی دیگر راه یافته و امروزه در منطقه مدیترانه، نواحی شمال آفریقا و قسمت هایی از خاورمیانه می روید. گل، برگ و سرشاخه های گلدار آن به مصرف دارویی می رسد. گاو در زبان پارسی به معنی بزرگ و دراز هم آمده است و گل گاوزبان یعنی گلی که زبانی (یا برگی) دراز دارد. این گیاه یکی از غنی ترین منابع اسیدهای چرب اصلی بشمار می رود. گل گاوزبان از اردیبهشت تا شهریور گل می‌دهد. نحوه استفاده به صورت دم کرده مصرف می شود و برخی مقداری فندق هم با آن مصرف می کنند (1).
کلید واژگان :گل گاو زبان، گیاهان دارویی، خواص درمانی
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک