نظریه هاي یادگیري و تدریس در آموزش و یادگیري مداوم

یادگیري عبارت است از: کسب دانش، ایجاد نگرش و تغییر نسبتا پایدار در فکر، نگرش و رفتار یا توان فکري، نگرش و رفتاري است که از تجربه درونی و بیرونی ناشی می شود. بازنمایی شده و نمی توان آن را به حالت هاي موقتی ذهن و بدن مانند آنچه بر اثر توهم، هذیان، بیماري، خستگی، افکار و نگرش هاي زود گذر یا دارو ایجاد می شود نسبت داد. توانمندي هاي ما تنها از طریق آموختن بدست نیامده است. برخی از استعداد ها را به ارث می بریم. آن ها مادر زادي یا فطري اند، نه آموختنی. براي نمونه ما، بلعیدن، ترسیدن از صداي بلند یا پلک زدن را، زمانی که جسمی به چشم ما بسیار نزدیک می شودریا، نیاموخته ایم. با این حال بیشتر رفتارهاي انسانی ارثی نیستند. روش جدید استفاده کودکان از کامپیوتر، تلاش جدي تر آنان براي حل مشکلات، پرسیدن سوالات بهتر، پاسخگویی با روش هاي منطقی تر یا گوش کردن با دقت بیشتر، ناشی از تجارب یادگیري آنان است. دامنه یادگیري بسیار گسترده تر و شامل رفتارهاي آموزشی است. یادگیري در مدرسه و هر جاي دیگري که کودك در آن دنیا را تجربه می کند، روي می دهد.

یادگیري، نگرش، توانمندیها، استعداد، فطري