سپاس از دیدگاه سعدی و عنصرالمعالی

سپاس، قدردانی و تشکر از ولی نعمت است. کلمهای صددرصد ایرانی و یادگار دین زرتشت و از تعالیم اصلی و بنیادی تمامی مذاهب است. سپاس یک ندای باطنی، کرنش و تعظیم زبانی است در برابر فاطر نعمت، از دیدگاه عرف و شرع و حتی جوامع روشنفکر غربی از شاخصهای بنیادین ادب بهشمار می رودسپاس از دیدگاه عنصرالمعالی تشکر ازصاحب نعمت مطابق فرمان خدا و درحد استطاعت و توان است نه به اندازهی استحقاق نعمت، زیرا هرگز هیچکس نمیتواند سپاس نعمتی را به اندازه ی ارزش آن به جای آورد. ازدیدگاه سعدی شکر موجب افزونی نعمت می شود . سپاس اطاعت از خداست و س بب قرب و نزدیکی به او میشود. تعمق در الطاف لایزال الهی و موظف بودن به قدردانی ازاین بخششهای خداوند، نگارنده را بر این داشت تا با جستاری در شاهکارهای پیشگامان نثر فارسی و انتخاب قابوسنامه و گلستان، ریشههای سپاس را در گفتار این دو نویسندهی بزرگ جویا شود.

سپاس، قابوسنامه، گلستان، عنصرالمعانی، سعدی