بررسی امید به زندگی و عوامل مرتبط با آن در سالمندان شهرستان مسجدسلیمان در سال 1394

مقدمه و هدف : درقرن اخير، باكاهش ميزان باروري و با افزايش اميد به زندگي دردنيا، جمعيت سالمندان به طور قابل توجه اي افزايش يافته است؛ به نحوي كه دربين گروه هاي سني مختلف، سالمندان بيشترين نرخ رشد را دارند. باافزايش جمعيت سالمند، نسبت بيماريهاي مزمن، ناتواني ها ومعلوليتها نيز افزايش مي يابد واین عوامل باعث کاهش امید به زندگی می شوند. این مطالعه با هدف تعیین امید به زندگی و عوامل مرتبط با آن در سالمندان شهرستان مسجدسلیمان در سال 1394انجام شد. مواد و روش کار: این مطالعه توصیفی مقطعی به صورت تصادفی بر روی سالمندان شهرستان مسجدسلیمان در سال 1394 انجام شد. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه امید میلراستفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار آماری SPSS ورژن 18 و آزمون های آماری t مستقل و ضریب همبستگی پیرسون و آنوا استفاده شد. یافته ها: 152 سالمند با میانگین سنی2.24± 64.05 وارد مطالعه شدند. میانگین نمرات امید در این سالمندان 128.47 بود که نشان دهنده امید به زندگی متوسط می باشد. بین جنسیت و میانگین نمرات امید به زندگی رابطه آماری معنی داری مشاهده شد(02/0p= ). بین وضعیت تاهل، سابقه بیماری و وضعیت مسکن با میانگین نمرات امید به زندگی رابطه آماری معنی داری بود(05/0p< ) اما بین شغل و تحصیلات این سالمندان با میانگین نمرات امید به زندگی رابطه آماری معنی داری نبود(05/0p> ). بین میانگین نمرات امید به زندگی و تعداد فرزندان همبستگی مستقیم و معنی دار آماری وجود داشت(03/0p= ). بحث و نتیجه گیری: امید به زندگی یکی از شاخص های پیشرفت سیستم بهداشتی در کشورهای دنیا می باشد. با توجه به نتایج مطالعه حاضر، مردان سالمندان به علت امید به زندگی پایین تر نیازمند توجه بیشتر می باشند. تعداد بیشتر فرزندان، درآمد بیشتر و زندگی با فرزندان در افزایش امید به زندگی این سالمندان موثر بودند که باید در برنامه ریزی دراز مدت سیستم بهداشتی درمانی و سیاسی کشور مورد توجه قرار گیرند.

سالمندی، امید به زندگی، سلامت روان