بازی به همراه زندگی یعنی باورپذیری در بازیگری

چگونه درباره ی باورپذیری یک اجرا قضاوت کنیم؟ رفتاری که به هنگام اجرای نقش داریم دو نوع پیام یا نشانه ارسال می کند: یکی اطلاعاتی که آگاهانه به دیگران می دهیم (تاثیری که سعی می کنیم بر دیگران بگذاریم)، و دیگری اطلاعاتی که بدون توجه ما بیرون می ریزد (کارهای ناخودآگاهی که از ما سر می زند و نشان دهنده ی این است که احساس واقعی ما چیست). ما در زندگی روزانه ی خود، اطلاعاتی را که بدون توجه بیرون می ریزیم، با جستجو در نشانه های رفتار ناخودآگاه مانند "اشارات گویای جسمانی" و لحن صدا، به کمک درک مستقیم حسی خود می فهمیم. سپس آن را در ضمیر ناآگاه خویش، با پیامی که آگاهانه داده شده است مقایسه می کنیم. وقتی این اطلاعات دوگانه تناقضی با هم نداشته باشند، اجرا برایمان باورپذیر است و وقتی باهم متناقض باشند احساس می کنیم که آن فرد دارد تقلب می کند. چه در زندگی واقعی و چه بر روی صحنه، تنها راهی که مارا باور پذیر می سازد آن است که کاملا خود را وقف رویداد خویش کنیم، به این ترتیب تناقضی بین رفتار آگاه و رفتار ناخودآگاهمان وجود نخواهد داشت.

بازیگری، سینما، تئاتر، شریفی نیا