تأثیر بلندمدت فلاکت اقتصادی بر امید به زندگی در ایران

مقدمه: امید به زندگی به‌عنوان یکی از شاخص‌های مهم سلامت، اثر چشم‌گیری بر رفاه اجتماعی، توسعه اقتصادی و سرمایه انسانی دارد. بر این اساس، هدف اصلی این مطالعه بررسی عوامل مؤثر بر امید به زندگی در ایران و با تأکید بر فلاکت اقتصادی می‌باشد. مواد و روش‌ها: این مطالعه با استفاده از داده‌های سری زمانی 1395-1370 به بررسی رابطه بلندمدت بین امید به زندگی، شاخص فلاکت، سرانه مخارج عمومی سلامت، شاخص تولید مواد غذایی، نرخ بی‌سوادی و شهرنشینی پرداخته است. به این منظور از آزمون هم‌جمعی (هم‌انباشتگی) یوهانسن استفاده شده است. هم‌چنین، تحلیل داده‌ها و نتایج به کمک نرم‌افزار Eviews9.0 انجام شده است. یافته‌ها: بر اساس نتایج به‌دست‌آمده از برآورد مدل، شاخص تولید مواد غذایی، سرانه مخارج عمومی سلامت و شهرنشینی، امید به زندگی را در بلندمدت افزایش و شاخص فلاکت و نرخ بی‌سوادی، امید به زندگی را در بلندمدت کاهش می‌دهند. یک درصد افزایش در شاخص‌ فلاکت، امید به زندگی را در بلند‌مدت 0/27 درصد کاهش می‌دهد. نتیجه‌گیری: اتخاذ سیاست‌های مناسب جهت کاهش نرخ بیکاری و تورم، می‌تواند به ارتقای امید به زندگی در کشور کمک کند.

امید به زندگی، فلاکت اقتصادی، هم‌انباشتگی.