ارتباط شاخص معلوليت صوت و سابقه خدمت در آسيب شناسان گفتار و زبان

مقدمه: آسيب شناسانگفتار و زبان به عنوان يكي از كاربران حرفهاي صوت، از صداي خود به عنوان ابزار اصلي كارشان استفاده مينمايند. چنانچه راههاي طبيعي نگه داشتن صوت را اعمال نكنند، به عوارض استفاده بد و نادرست صدا مبتلا خواهند شد. مطالعه حاضر با توجه به اهميت و نقش صوت در عملكرد شغلي آسيب شناسان گفتار و زبان صورت گرفت. هدف آن تعيين كيفيت زندگي مرتبط با معلوليت صوت دو گروه از آسيب شناسان گفتار و زبان با سنوات خدمت كمتر و بيشتر از 10 سال بود. مواد و روشها: 38 آسيبشناسگفتار و زبان شهر اصفهان به روش نمونهگيري در دسترس انتخاب شدند و به صورت هدفمند در دوگروه با سنوات خدمتكمتر و بيشتر از 10 سال قرار گرفتند. پرسشنامه VHI (index handicap Voice) با هدف بررسي كيفيت زندگي مرتبط با معلوليت صوت توسط آنها تكميل گرديد. ميانگين نمرات آزمون VHI دو گروه با استفاده ازآزمون whitney-Mann تجزيه و تحليل شد. آزمون ضريب همبستگي Spearman جهت بررسي همبستگي نمره كلي VHI و سه زيرآزمون عملكردي، عاطفي و فيزيكي با سنوات خدمت مورد استفاده قرارگرفت. يافته ها: نمره كلي VHI دوگروهكمتر از نمره برش پرسشنامه بود. همچنين، ميانگين و انحراف معيار نمره كلي VHI و سه زيرآزمونگروهآسيب شناسانگفتار و زبان با سابقه بيشتر از 10 سال كمتر از گروه آسيب شناسان با سابقه كمتر از 10 سال به دست آمد (05/ 0 > P). ارتباط معكوسي بين نمره كلي و نمرات زيرآزمونهاي VHI با سنوات خدمت آسيب شناسان گفتار و زبان وجود داشت، اما اين ارتباط تنها بين نمره كلي و زيرآزمون عملكردي از لحاظ آماري معنيدار بود (05/ 0 > P). نتيجه گيري: آسيب شناسان گفتار و زبان در ابتداي زندگي حرفهاي به دليل تجربه كمتر ممكن است مواردي از استفاده بد و نادرست صدا را نشان دهند؛ اما با كسب تجربه بيشتر و ثبات بيشتر در وضعيت شغلي، به تأثيرات استفاده بد و نادرست صدا توجه بيشتري ميكنند

آسيبشناسگفتار و زبان، شاخص معلوليت صوت، سنوات خدمت