زمينه و هدف: تمرينات ورزشي روشي موثر براي كاهش بيمار يهاي قلبي عروقي مي باشند، اما تاثير نوع ورزش بر سيستم انعقادي مورد بحث است. هدف اين پژوهش مقايسه پاسخ فاكتورهاي انعقادي زنان سالم به يك جلسه تمرين هوازي و مقاومتي است. مواد و روشكار: اين مطالعه نيمه تجربي در سال 88 بر روي 20 دانشجوي دختر سالم از بين دانشجويان رشته تربيت بدني دانشگاه آزاد ساري انجام شد. نمونه گيري به صورت در دسترس و هدفمند انجام گرديد. نمونه ها به طور تصادفي در دو گروه مجزا قرار گرفتند و يك گروه تمرين هوازي )با حداكثر اكسيژن مصرفي 75درصد( و يك گروه تمرين مقاومتي با شدت 80 درصد از يك تكرار بيشينه را انجام دادند. آزمودني ها از نظر پارامترهاي آنتروپومتريك، حداكثر اكسيژن مصرفي و سن همسان شدند. پنج ميلي ليتر خون در مراحل قبل از آزمون، بلافاصله و 60 دقيقه پس از آزمون، گرفته شد. از آزمون اندازه گيري هاي مكرر و t مستقل براي بررسي داده ها استفاده شد. يافته ها: بلافاصله بعد از يك جلسه تمرين هوازي و مقاومتي زمان PTدر هر دو گروه((p<0/ 001 و زمان aPTT كاهش معني داري به ترتيب p=0/006 و p<0/ 001 یافت و در يك ساعت پس از تمرين تا سطح بيش از پايه، افزايش معنيداري در زمان aPTT در گروه هوازي ( p=0/006) و در گروه مقاومتي (p<0/ 001) مشاهده شد. بين ميانگين هاي PT و aPTTدو گروه در مراحل مختلف آزمون تفاوت معني داري مشاهده نشد و تاثير تمرين مقاومتي بر افزايش غلظت فيبرينوژن بلافاصله بعد از يك جلسه تمرين بيشتر از تمرين هوازي بود (p=0/ 035) نتيجه گيري: تمرينات حاد هوازي و بي هوازي هر دو سبب فعالسازي ملايم و گذراي سيستم انعقادي و افزايش زمانهاي انعقادي مي شوند.
کلید واژگان :تمرين مقاومتي، تمرين هوازي، انعقاد خون، فيبرينوژن
ارزش ریالی : 350000 ریال
با پرداخت الکترونیک