مفهوم «امام حق» از مهمترين مفاهيم قرآني است که از ديرباز مورد توجه مکاتب مختلف فقهي، کلامي، عرفاني، تفسيري، روايي و تاريخي بوده است. تاکنون با رويکرد معناشناسانه به آن پرداخته نشده است. گرچه کاربرد واژه «امام» در معناي پيشواي حق در قرآن کريم 5 مرتبه است اما مي توان گفت اکثر آيات قرآن کريم در خدمت پرورش انسان کامل است. اين پژوهش با استفاده از روش معناشناسي به تبيين مفهوم «امام حق» و استخراج مولفه هاي معنايي آن از قرآن کريم پرداخته است؛ زيرا معناشناسي به دليل به کارگيري نگاه تحليلي و موشکافانه به متن، براي دستيابي حقيقي به مفهوم واژگان، روشي مناسب است. با بررسي رويکرد هم زماني در 5 آيه اي که مفهوم «امام حق» در آنها به کار رفته، روشن شد که «امام حق» در کاربرد وحياني بر محور هم نشيني با مفاهيم جعل، هدايت و دعوت و بر محور جانشيني با مفاهيم خليفه، آيه، کلمه، امه، صراط در يک حوزه معنايي قرار مي گيرد. کشف مولفه هاي معنايي «امام» سبب آشکار شدن معارف نهفته در باطن آيات و نشان دادن انديشه نظام مند قرآن کريم است.
کلید واژگان :امام حق، حوزه معنايي، روابط هم نشيني، روابط جانشيني
ارزش ریالی : 1200000 ریال
با پرداخت الکترونیک