در برنامه ریزی منطقه ای، بررسی و شناخت وضعیت سطوح مختلف جغرافیایی، قابلیت و تنگناهای آن ها از اهمیت ویژه ای برخوردار است. امروزه آگاهی از نقاط قوت و ضعف نواحی جهت ارائه طرح ها، برنامه ها و سیاستگذاریها ضروری است. دراین راستا استفاده از شاخصهای اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، کالبدی، بهداشتی و غیره میتواند معیاری مناسب برای تعیین جایگاه نواحی ازنظر توسعه یافتگی باشد. در این راستا پژوهش حاضر بر اساس روش توصیفی تحلیلی و با بهره گیری از تکنیک های موریس و ویکور به ارزیابی و تحلیل سطوح پایداری در سکونتگاههای روستایی با تأکید بر شاخص های توسعه یافتگی در ابعاد اجتماعی اقتصادی، کالبدی نهادی پرداخته است. منطقه موردمطالعه، نقاط روستایی شهرستانهای استان کرمانشاه میباشد. نتایج حاصل از مدل ویکور نشان میدهد که بر اساس شاخصهای مختلف، رتبه و سطح توسعه یافتگی شهرستانهای استان کرمانشاه متفاوت بوده، به طوری که شهرستان اسلام آباد در رتبه نخست و سایر شهرستان ها بیشتر در وضعیت نیمه برخوردار و محروم هستند که 92.9 درصد را شامل می شود. از سوی دیگر بر اساس مدل موریس شهرستان های اسلام آباد، کرمانشاه، صحنه و کنگاور در رتبه نخست و سایر شهرستان ها در رده های بعدی واقع شده اند و به طورکلی در هر دو مدل شهرستان ها در وضعیت نامناسبی و بیشتر آن ها در وضعیت محروم به سر می برند که این مسئله بیانگر نوعی عدم تجانس و ناهماهنگی در سطح توسعه یافتگی این شهرستانها می باشد.
کلید واژگان :توسعه، توسعه پایدار، سکونتگاه های روستایی، کرمانشاه
ارزش ریالی : 350000 ریال
با پرداخت الکترونیک